EN UZAKTAKİ KABAK/THE FURTHEST AWAY PUMPKIN

Kütüphaneler ile ilgili ne zaman konuşacak olsam, bundan seneler önce yaşanmış fakat her anı bütün ruhuma işleyerek taptaze kalmayı başarmış bir anımı hatırlarım. Bütün aile çevrem ve yakın arkadaşlarım benden bu anıyı dinlemişlerdir. Ancak daha fazla kişiyle paylaşabilmek adına oturup yazma hissiyatım ilk kez oluşunca da kalemim döndüğünce sizlere aktarmak istedim.

2004 yılıydı… O yıl mesleğimin bana verdiği imkânları değerlendirerek İngiltere’ye eğitim için gitme şansı yakalamıştım. İngiltere’nin Midland Bölgesi’nde tipik ve şirin bir İngiliz şehri olan Kettering’e yerleşmiştik. Oğlumuz henüz 4 yaşındaydı ve ana sınıfı öğrencisi olarak okula kabul edilip eğitim-öğretim hayatına başlamıştı. Ailecek, Kettering Halk Kütüphanesi’ni kapalı olduğu pazar günleri dışında neredeyse her gün ziyaret ediyorduk. Çünkü eşim ve ben kütüphanede zaman geçirmeyi seven insanlar olarak, buranın oğlumuz için de uygun bir ortam olduğunu görmüştük. Çocuklar için de oldukça şirin ve dış cephesiyle de adeta masal kitaplarından fırlamışçasına büyülü görünen kütüphane, müthiş bir cazibe merkezi konumundaydı. Kütüphanede kitap okuma günlerinin düzenlenmesi, küçük yaş grubu çocuklara okunan kitaplardaki kahramanlarla ilgili illüstrasyon çalışmaları yaptırılması hatta kullanılacak malzemelerin kütüphane tarafından sağlanması ve eğitici-öğretici bilgisayar oyunları imkânları ile Kettering Halk Kütüphanesi adeta ikinci adresimiz oluvermişti.

Kütüphaneye ilk günden üye olmuştuk ama oğlumuzun da üye olabileceğini daha sonraki günlerde öğrenmiş ve hemen onu da üye yapmıştık. Yaşı çok küçük olduğu için böylesi bir üyelik sisteminden faydalanabileceği aklımıza gelmemişti.  Bu duruma epey sevinen eşimin “ Ne çabuk büyüdün oğlum, ilk üyeliğin de çok şirin ve anlamlı bir yer oldu. İnşallah hayat boyu böyle anlamlı yaşarsın.” Sözlerini de hâlâ unutmuyorum.

Bu üyelik sisteminde oldukça önemli bir detay daha vardı. Oğlumuza kütüphane üyelik kartı takdim edilirken yanında bir de bal kabağı çekirdeği verilmişti. Bu çekirdeği ekerse kasım ayında kütüphanede yapılacak “En Güzel Bal Kabağı” yarışmasına katılma hakkı olacağını belirtmişlerdi. Biz 2005 Kasım’ında orada olmayacaktık, süremiz tamamlanmış ve ilkbaharda ülkemize dönmüş olacaktık. Nitekim döndük ve o çekirdeği memleketteki bahçemize oğlumla beraber ektik. Hepimiz sonuçlarını heyecanla bekliyorduk. Aradan dört ay geçip ağustos ayı geldiğinde bizim kabak çoktan üç kilogramı geçmiş, hallice iri bir kabak olmuştu. Oğlumla birlikte kabağın fotoğrafını çekip, bütün duygularımızı anlatan ve kendilerine bize verdikleri hizmetler için en içten teşekkürlerimizi bildiren bir mektupla birlikte Kettering Halk Kütüphanesi’ne postaladık. O andaki tek duygum, bize orada bulunduğumuz süre boyunca ailecek kaliteli, özgün ve hoş vakit geçirmemizi sağlayan tüm kütüphane ekibine ve böylesi bir kütüphanenin var olmasına duyduğum şükrandı…

Aradan birkaç ay geçmişti… Bir sabah, aldığımız bir mektup bizi yine çok sevindirmişti. Kettering Halk Kütüphanesi ekibi, şehirlerinde ve kütüphanelerinde güzel vakit geçirmiş olmamızın kendilerini de bir o kadar mutlu ettiğini yazmışlardı. Onlar da bize teşekkür ediyorlardı. Aslında bu mektubu beklediğimizi söyleyemem. Çünkü kuru bir teşekkürden ziyade, yüreğimizden bir yol bulup orada yaşamış olduğumuz hatıraları ve bu hatıraların muhafazası için gösterdiğimiz özeni de cümlelere dökme arzusuydu benimkisi… Galiba başarmıştım. Mektuplarını bir de güzel bir çocuk kitabı ile taçlandırmışlardı. Oğlumuz odada sevinç içinde zıplarken “Baba bana kitap hediye etmişler!” diyordu ışıl ışıl gözleriyle…

Yarışma? Aaa… Evet… O sene elbetteki “En Güzel Kabak” yarışması yapılmıştı ve mektubumuza binaen yeni bir yarışma kategorisi ile minicik bir çekirdekten çıkan bal kabağımıza “En Uzaktaki Kabak” ödülünü değer görmüşlerdi. Kabak çok uzaktaydı ama hisler yan yana…

---